Όνειρο διαφυγής

Κάτι μικρό, κάτι μεγάλο.
Δυνατό, ελεύθερο, τρομακτικό, ρεαλιστικό, φανταστικό.
Κάτι εγκλωβισμένο.
Εκεί που η συνείδηση σταματούσε.
Η μπόρα έφευγε. Εφήμερη κυλούσε παραπέρα.
Μεθυσμένη έτρεχε τρομαγμένη να κρυφτεί.
Τότε που το φεγγάρι σε παρακολουθούσε από ψηλά.
Τα αστέρια σου κρατούσαν συντροφιά.
Γλυκιά, καυτή, σύντομη ζεστασιά.
Εκείνος που σε κοιτούσε.
Που σου χαμογελούσε, που σου έλεγε για τις παλιές νύχτες.
Εκείνος που γέμιζε με ψευδαισθήσεις τη ζωή σου.


Το ίδιο μέρος, ο ίδιος άνθρωπος.
Όλα τόσο διαφορετικά, τόσο ίδια.
Η φλόγα τρεμοπαίζει.
Αισθάνεσαι διαφορετικά. Δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Και τότε είναι που θέλεις να κρυφτείς στην αγκαλιά του.
Να τα ξεχάσεις όλα. Να τα αγνοήσεις.
Μα τρομάζεις, φοβάσαι.
Φοβάσαι το τέλος, την αρχή.
Φωνάζεις στη βροχή.
Γεύεσαι τον πόνο. Ανασαίνεις με αυταπάτες.
Τότε πέφτει η αυλαία. 


Ο κόσμος σαν γυαλί. Θα ραγίσεις, θα σπάσεις, θα φωνάξεις.
Εν τέλει θα σωπάσεις, θα φύγεις μακριά.
Οι κουρτίνες θα κλείσουν, τα καθίσματα θα αδειάσουν...
Όπως άδειασε η ψυχή σου.
Κρυφά, μυστικά, παράξενα, έξω από το κορμί σου.