Το τελευταίο κονσέρτο

Πνιγόταν. Ήθελε να φύγει. Μακριά.

Έκατσε μυστικά στη σκοτεινή γωνιά.
Ήθελε να κρυφτεί από όλο αυτό το χάος που αισθανόταν.

Στο μυαλό της διάφορες εικόνες ερχόταν.
Η νύχτα σκέπασε με το πέπλο της τη μυστήρια πνοή.

Σκοτεινός ουρανός, σκοτεινό δωμάτιο, σκοτεινή ψυχή.
Και μια μελωδία είχε τρυπώσει από μια σχισμή.
Ο κρυφός καπνός απ' το τσιγάρο σχημάτιζε ζωγραφιές.
Αναρωτιόταν τι έφταιγε για όλες εκείνες τις συμφορές.

Τι έφταιγε που όλα ήταν τόσο περίπλοκα.

Τι έφταιγε που ένιωθε τόσο μακριά απ' όλους, τόσο μόνη,

που αγαπούσε ό,τι μισούσε...

Αν ήξερε να αγαπάει.
Αν ήξερε να μισεί.

Δεν ήξερε. 

Δε γνώριζε καν αν υπάρχουν αυτές οι λέξεις.

Ίσως φοβόταν το τέλος.
Ίσως φοβόταν την αρχή.

Ήθελε κάποιος να της απαντήσει στο αν υπάρχουν αυτές οι λέξεις ή είναι απλά πλάνες.

Ήθελε κάποιος να τη σώσει από αυτήν την άβυσσο, τις αυταπάτες.

Αρκετοί της απάντησαν, κανένας δεν την έσωσε.
Τώρα το μολύβι έσβηνε μοναχό του καθώς έγραφε.
Ποιήματα τη γύριζαν πίσω.

Δεν άλλαζε τίποτα. Είχε εθιστεί στον πόνο.
Παρέα κάτι αποτσίγαρα, άσπρη σκόνη, vodka, μουσική και εφήμερα πάθη μόνο.

Όλα την οδηγούσαν στους λάθος ανθρώπους.
Σε λάθος πόθους.

Σε ανθρώπους που δεν ταίριαζε.
Σε μια ζωή που δεν άνηκε.

Είναι εκείνη που ξέρεις. Εκείνη που ποτέ δε θα μάθεις.
Είναι εκείνη που θέλεις να της πεις τόσα, αλλά διστάζεις.
Εκείνη που κοιτούσες.
Εκείνη που ποθούσες.


Σφάδαζε. Πνιγόταν. Έπρεπε να φύγει.
Είναι εκείνη που παίζει κρυφτό στο σκοτάδι με σκιές.
Εκείνη που μετράει στα σωθικά τις μαχαιριές.
Εκείνη που προσπαθεί να λύσει το μυστήριο του κόσμου σου.


Πνιγόταν. Ήθελε να φύγει. Μακριά.

Δεν ήθελε να ζει άλλο σ' αυτήν τη συννεφιά.
Με αργές κινήσεις σηκώθηκε.
Ζαλισμένη από την περίεργη μυρωδιά του χάους έφτασε ως την πόρτα.
Κοίταξε για μια τελευταία φορά γύρω της.
Είχε μουδιάσει. Ψιθύρισε ήχους, συλλαβές, προτάσεις.
Ήθελε να φωνάξει. Σώπασε.
Κλείνοντας τα μάτια της σωριάστηκε. Τα χείλη της πάγωσαν.
Η μελωδία τελείωσε.
Η νύχτα έγινε μόνιμη.

Έπρεπε να φύγει. Πνιγόταν. Έπρεπε να φύγει.

Κανείς δεν ξέρει αν θα ξαναγυρίσει.