Θέλω να ξεσπάσω, να φωνάξω... Μικρή το συνήθιζα. Όταν δε μου πήγαιναν καλά τα πράγματα τσίριζα και έκλαιγα. Πλέον όχι. Απλά σιωπώ. Δεν ξέρω αν είναι από την κούραση. Ναι! Κουράστηκα να συμβαίνουν τα ίδια και τα ίδια, μια αιώνια επανάληψη. Ίδιες σκηνές, ίδια αδιαφορία, ίδια λόγια. Πλέον κάθε φορά που συναντώ έναν άνθρωπο ξέρω την κατάληξη. Και αυτό με τρελαίνει. Χάνω τον εαυτό μου. Κάθε φορά που κάποιος εισβάλλει στη ζωή μου παίρνει ένα μικρό κομμάτι μου. Και εγώ προσπαθώ να κρατηθώ για να μην πνιγώ μέσα στη λήθη. Θέλω να κρατηθώ ζωντανή, να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Και αν έστω όλοι στη ζωή μου είναι κομπάρσοι ή κατέχουν εφήμερους ρόλους, εγώ θα αρνηθώ να πέσω. Έστω και μισή (αφού ο κάθε "ηθοποιός" θα μου παίρνει ένα κομματάκι από το εγώ μου) εγώ θα συνεχίζω να αναπνέω έστω και δηλητηριασμένο αέρα. Αλλά πλέον θα τρώω εγώ ένα κομμάτι από εσάς (αλλά μετά θα το φτύνω γιατί είστε απαίσιοι) και μετά θα κλείνομαι στη δικιά μου ουτοπία με τους εφήμερους συντρόφους μου και θα γελάω, θα γελάω, θα γελάω...
και θα καίγομαι, θα καίγομαι
θα καίγομαι.
