Les amants d'un jour

Τσιγάρα, πολλά τσιγάρα. Και ένα κενό. Και ένας φόβος.

Ένα σύννεφο και η μοναξιά πάνω με ένα ύφος παράξενο-γελαστό.

Ίσως γλυκό-πικρό.

Και το κεφάλι βαρύ. Νιώθω βρώμικη σε σκοτεινά στενά παλιών αναμνήσεων.

Και αν με πλησιάσεις, πρόσεξε μην γευτείς το δηλητήριο μου, μια γλυκιά αυταπάτη.

Αυτή που αισθάνομαι όταν σε κοιτώ στα μάτια. Μόνο εσένα.

Και αυτήν την απέχθεια όταν αντικρίζω τους άλλους.

Φίλους και εραστές της μιας νύχτας. Της νύχτας που γελούσαμε και της επόμενης που γίναμε ξένοι.

Μα τίποτα δεν αλλάζει. Ίσως χειροτερεύει. Ίσως τελειώσει για πάντα το οξυγόνο. Και τότε πάλι εγώ θα σε κοιτώ και θα δακρύζω για τότε. Γιατί με ζωντάνεψες εκεί που νόμιζα πως ήμουν νεκρή στον κόσμο των παρανοϊκών και αηδιαστικών ανθρώπων.

Μα άσε τα λόγια και άναψε το τσιγάρο. Σήμερα θα μιλήσει η παλιά χαμένη μελωδία.

War inside your head.

Φυλακή, σκοτάδι, συνήθεια. Ξέρεις πως θα καταλήξει. Ξέρεις πως θα τελειώσει και θα το πετάξεις. Μετά θα το πατήσεις και θα φύγεις παίρνοντας καινούρια. Το παλιό θα αργοπεθαίνει και εσύ θα σιγοτραγουδάς χαμένος στα βρώμικα στενά. Και μετά θα εισβάλλει ένα φως στο οπτικό σου πεδίο. Θα το ακολουθήσεις σκεπτόμενος πως ίσως βρεις τη λύτρωση. Μα οι φόβοι θα σε πνίγουν. Θα σε κρατάν εγκλωβισμένο στη φυλακή που έφτιαξες ο ίδιος. Θα τελειώνει το οξυγόνο. Θα ψιθυρίσεις τις ίδιες λέξεις. Θα τις πεις στον εαυτό σου μπας και τις πιστέψεις, μα βαθιά μέσα σου θα ξέρεις πως θα ξαναπέσεις στην ίδια παγίδα. Χαμένος. Χαμένος κι ούτε μια χαραμάδα να μπαίνει αέρας. Μα αυτός ο πόλεμος στο κεφάλι σου θα συνεχίζεται. Οι φωνές θα σε ζαλίζουν. Δε θα μπορείς να τις ελέγξεις και θα τρελαίνεσαι.


Και αυτή θα τρέχει τρομαγμένη να κρυφτεί.
Θα κρύβεται  μυστικά μέσα στη σιωπή.
Θα τη συντροφεύει η μουσική.


Και δε θα καταλάβεις όσο κι αν προσπαθείς.
Θα εθίζεσαι στον ήχο της βροχής.
Τα μονοπάτια του θανάτου θα τα αγνοείς.

Φυγή

Το σύμπαν χορεύει στους ρυθμούς της σιωπής.

Κοίταξέ με! Χορεύω κι εγώ στο τεντωμένο σχοινί της ζωής.

Οι δρόμοι γύρω μου σκηνές.

Και εγώ πρωταγωνίστρια του χάους.

Χόρεψε μαζί μου. 

Και μετά φύγε.

Οι άνθρωποι μετατρέπονται σε σκιές.

Αφέσου στις βροχές.

Τρέξε, κρύψου σε μια ρεαλιστική ουτοπία.

Κρύψε κι εμένα. Ντύσε με να κρύψω τις πληγές.

Προστάτεψέ με για λίγο απ' το κενό.

Και ύστερα φύγε.

Παντού σπασμένες εικόνες προσώπων.

Νεκρών ανθρώπων.

Νεκρών στην ψυχή σου.

Που και που σε ξυπνάν στα όνειρά σου και σε αναστατώνουν.

Δεν μπορείς να με προστατέψεις, ούτε κι εγώ.

Φύγε.

Τώρα οι ψυχές ξεχύθηκαν στην απόγνωση.

Χορεύουν κι αυτές στην κόλαση.

Σε μια φλογερή άβυσσο.

Και εσύ χάνεσαι.

Χάνομαι και εγώ.

Έφυγες.

Μα ήρθε η ώρα πια να φύγω κι εγώ.

Κουράστηκα.

Λαχειοφόρος αυταπάτη

 
Νύχτα μαγική. Θα σε ταξιδέψει στους δρόμους του ονείρου.

Παγιδευμένη στα θραύσματά του.

Λύτρωση και θάνατος μαζί.

Οξύμωρο ή ίσως πραγματικότητα (;)

Σαν την καυτή ζεστασιά που σε γεμίζει δύναμη.

Σκοτεινές κηλίδες χαράζουν το φόβο.

Νύχτα με κονσέρτο. Θα σου επουλώσει τις πληγές σου.

Εκείνες τις βρώμικες, γεμάτες γρίφους σκέψεις σου.

Θα χάσεις τον έλεγχο, θα ξεσπάσεις.

Μετά θα κρατηθείς από μια πλάνη.

Σκιά που θα σου κρατάει το χέρι.

Και μετά θα χαθεί.

Νύχτα θολή. Θα φέρει εκείνα τα παλιά γνώριμα σύννεφα.

Η ανάσα καυτή. Θα σε μεθύσει με το γλυκό κρασί της.

Όμορφα τριαντάφυλλα γεμάτα αγκάθια.

Μέσα από το ποτήρι θα καθρεφτίζεται ο εξιδανικευμένος κόσμος σου.

Στάλες δροσερών διαμαντιών.

Και κάπου εκεί η αρχή του τέλους.

Νύχτα κρύα. Τη νιώθεις  σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου.

Και η μελωδία εγκλωβισμένη ψάχνει από κάπου να αποδράσει.

Ζωγραφιές καπνού.

Ατενίζοντας τα χρώματα της χαράς.

Αποτυπωμένα συναισθήματα.

Ατελεύτητη άβυσσος.

Νύχτα μοναχική. Αντιμέτωπος με τη θάλασσα.

Αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Με τις φοβίες και τα πάθη σου.

Νύχτες γεμάτες λάθη. Λάθος λάθη.

Μυρωδιά χάους.

Μπορείς για λίγο να με κάνεις να ξεχάσω;

Πάρε με από εδώ. Έστω και για λίγο.

Να νιώσω απλά τη νότα της απόδρασης.

Και ύστερα φεύγεις.